აზერბაიჯანულ – თურქულმა პროპაგანდისტურ მანქანამ ხშირად ცდილობს “ჯავახეთში სეპარატიზმზე ” ცრუ და პროვოკაციურ პუბლიკაციებით რეგიონში დესტაბილიზაციის საფრთხის წარმოსახვა. ამ სახის ქმედება მხოლოდ ნაწილი არის იმ პროგრამის, რომელსაც ახორციელებენ აღნიშნული სახელმწიფოები საქართველოში და ზოგადად ჯავახეთში .
ეკონომიკური და პოლიტიკური ბერკეტების გამოყენების გარდა აღნიშნული სახელმწიფოები ხელქვეშ არსებული საინფორმაციო საშუალებების მეშვეობით ცდილობენ ისეთი სურათის შექმნა, ვითომ და სომხები საფრთხეს წარმოდგენენ ქართული სახელმწიფოებრიობის თვის. არადა რეალობაში მსგავსი პუბლიკაციები არა იმდენად სომხების წინააღმდეგ არის მიმართული, რამდენადაც მიზანმიმართულია თავიანდ მხრივ აკტიური ქმედებების გან ყურადღების გადატანას. ჯავახეთის რეგიონში სეპარატიზმის არსებობის არგუმენტად , აზერბაიჯანულ პროპაგანდას ხშირად რეგიონის მოსახლეობაში “რუსული ფაქტორის გავლენა” მოყავს. ამით აზერბაიჯანულ საინფორმაციო საშვალებებს მიზანი აქვთ ქართული საზოგადოების დარწმუნება იმაში, რომ რუსეთს შეუძლია როდისმე გამოიყენოს ჯავახეთის სომხები საქართველოს წინააღმდეგ. ეს მეტად უღირსი ხერხია პროპაგანდისტულ მიზნით 2008 წლის რუსეთ- საქართველოს ომის შეოხორცებელ ნაიარევის გამოყენება.
ისინი თავიანთ ჭუჭყიან პროპაგანდში ალბათ მხედველობიდან ამოუვარდათ ის ფაქტი, რომ სამცხე ჯავახეთის სომხური მოსახლეობა რუსეთ -საქართველოს კონფლიქტში 90-იანი წლების დასაწყისიდან მუდმივად ქართველი სახელმწიფოებრიობის გვერდით იდგა. ცოტა ხნის წინ თურქეთში არსებული ASIMDER ორგანიზაციის ლიდერი გეკსელ გულბეიმა განაცხადა, რომ 80-იანებში გაუქმებული ასალას ტერორისტები შემოსულები არიან საქართველოში, და შეუქმნიად “ვირქ-იერკირ” ორგანიზმია, რეგიონში რუსეთის პოლიტიკის ჩასატარებლად. იმავე ისუსურობის თანახმად იმათ შერჩა ყოფილი რუსული სამხედრო ბაზის შეიარაღება.
მაგვარი განცხადებამ რეგიონის რეალობას თან ნაცნობის თვის სასაცილოდ ჟღერს. მიუხედავად ამისა, აშკარად, გეკსელ გოლბეის ეს განცხადების მიზანი რეგიონის სამცხე-ჯავახეთის სომხების მიმართ პროვოკაციური ქმედებების ინიციაციის მცდელობაა. დადებითად შეიძლება შეფასდეს ის, რომ არც ქართული სახელმწიფო, არც სომხური და ქართული საინფორმაციო საშუალებები არასდროს არ ეხმარებიან მსგავს განცხადებებს. მაგრამ, ალბათ, დროა ერთად დაფიქრდედ, თუ რა არის მსგავსი არაერთი პუბლიკაციების საბოლოო მიზანი.
დრი არის იმისთვის, რომ ჩვენი ორი ქვეყნის პოლიტიკური მოღვაწეები და ექსპერტები უფრო ფხიზლად შეხვედონ იმ ინიციატივებს და ქმედებებს, რომლებსაც ახორციელებენ თურქეთი და აზერბაიჯანი სამცხე-ჯავახეთის რეგიონში. ამასთან ერთად ზედმეტი არ იქნებოდა ყურადღება მიენიჭებოდა ქვემო-ქართლის რეგიონში ბოლო წლებში რადიკალური ვაჰაბიზმის მოქადაგეების ქმედებების მიმართ, რომელნიც მოსახლების გარკვეულ წრეებში პოპულარობას აღწევენ. სასურველია, რომ სომხური და ქართული მასმედიის ზოგადი კონცენტრირება ამ მოვლენაზე, ვინაიდან მართად რო რადიკალური ვაჰაბიზმის იდეებს შეუძლიათ გახდნენ საქარველოს სტაბილურობის და უსაფრთხოების თვის.
ზუსტად, რომ მსგავსი პროცესების გან ქართული სახელმწიფოს და საზოგადოების ყურადღების გადატანას და ,ამას თან ერთად, სომხყრ-ქართულ ურთიერთობაში უნდობლობის მუდმივი ჩანერგვას ცდილობენ გეკსელ გულბეის მსგავსი პანთურქიზმის იდეების სხვა დამქაშების პუბლიკაციები.
ედუარდ აივაზიან
სამცხე-ჯავახეთის მედია ანალიტიკური ცენტრი